Ik leerde een nieuw woord: Jolabokaflod. Een IJslandse boekentraditie voor kerstavond. Een avond waarop je elkaar boeken geeft en de rest van de avond/nacht leest. Met warme chocolademelk.

Een gedichtje voor wie ook niet kan wachten tot kerst voorbij is.

Van Zuid-Franse nazomer naar een Nederlandse winterstart.

Voor comingoutday speciaal een ultrakortverhaal. Of beter: een terug-de-kast-in-verhaal.

het laatste stukje droom was ik kwijt geraakt

Ik deed mee aan een 1-zin-mag-op-dinsdag-challenge op Instagram.

De klok slaat. Één keer. Straks gaat ‘ie heel veel keren slaan. Dan komt mijn grote broer thuis van school.

Het was maar een droom, en toch moest ik een mondkapje op.

Een gedicht als schrijfoefening. De illustratie is van Laura Peetoom.

Hoera, de terrassen zijn weer open. Geheel buiten mijn comfortzone schreef ik er een gedicht over.

De avond waarop mijn telefoon aan zijn eind kwam, was een goede avond. Zo een van mooie gesprekken, slechte grappen en teveel wijn.

We gaan op avontuur en pa heeft er niets over te zeggen.

Gisteren vond ik het tafellaken terug in de vaatwasser. Vanmorgen wilde ik droge pasta in mijn yoghurt strooien in plaats van muesli.

’s Ochtends kan ik niet geloven dat de winter klaar is, dus natuurlijk ben ik te warm gekleed.

Misschien was ‘ie uit pure radeloosheid in de goot gegooid, het papier met bladmuziek.

Blauwe lucht, volop zon, toch te warm gekleed. Jas-om-je-middel-knopen-dan-maar-weer.

Mijn moeder maakte staartjes in mijn babyhaar. Ik vond dat niet fijn, maar mijn vader vond het zo schattig en moeder deed vader graag een plezier.

Hij praatte met zachte stem over een kind dat hij had zien huppelen. Ik zei dat ik altijd rende.

Toen mijn oma al dement was, maar niemand dat nog wist, sprak ze het antwoordapparaat vol…

Eens had ik een interview met Jeroen van Merwijk. Hij verwelkomde me in zijn Utrechtse huis.

‘Die broek staat je fantastisch!’ jubelde mijn moeder.
Somber keek ik in de passpiegel naar het monsterlijke lila ding dat om mijn benen zwabberde.

Op het prikbord waarop ik mijn herinneringen bewaar hangt een glitterhart.

Een man toeterde omdat ik niet rende maar liep.

Een rapport van Lou’s aanstaand overlijden werd bij de backoffice van Organisatie Leven & Tijd opgemaakt en verstuurd naar Sector Zeker Eind, Divisie Onnatuurlijke Dood.